De PQ (Prague Quadriennal of Performance Design and Space) organiseerde het symposium Porous Borders van 12 t/m 14 oktober 2017 om haar 50 jarig lustrum te vieren. Het was een internationaal symposium voor curatoren en scenografen waarbij naast presentaties ook workshops werden georganiseerd.
Redactielid Joost van Wijmen gaf tijdens dit symposium de workshop ENCOUNTER#4. Deze workshop onderzocht hoe aanraken en aanraking het lichaam, de grenzen van het lichaam en het lichaamsbewustzijn verandert en daagde deelnemers uit ontmoetingen te organiseren waarin aanraking een rol speelde. De workshop werd gevolgd door masterstudenten van de Academy of Performing Arts (DAMU). Na een korte introductie creëerden studenten zelf ontmoetingen in de openbare ruimte van Praag. Dat leverde voor de studenten ervaringen op die inzicht gaven in een vorm van scenografisch werken en denken waarbij het lichaam centraal staat.
Deelnemers aan de workshop ENCOUNTER#4. Foto’s Marek Volf
Voor sommige studenten was het een positieve en indrukwekkende ervaring. Het deed een appèl op de rol en betekenis van hun eigen kunstenaarschap. Tegelijkertijd werden minstens zoveel studenten, zodra ze in de openbare ruimte kwamen, lamgeslagen. Ze vonden de vraag om in de openbare ruimte ontmoetingen te ensceneren eng. Gewapend met zonnebril en opererend in groepjes vroegen sommige studenten voorbijgangers om deel te nemen. Onbedoeld vormden zij zo een front richting de onbekende. Dit resulteerden vervolgens meestal in een afwijzing. Dat vonden de studenten lastig. Een interactie werd pas echt een ‘encounter’ wanneer een individuele student met open vizier een onbekende ander durfde te benaderde. Dan ontstonden er bijzondere ontmoetingen waar de onderstaande mail van een van de deelnemers van getuigt:
Beste Joost,
Ik wou je nog even laten dat ik de workshop gisteren zeer interessant vond! Inspirerend om te mogen ervaren hoe jij werkt, en boeiend om te horen hoe je vanuit je vak als kostuum designer tot dit concept gekomen bent.
Boeiend om dat zelf te mogen doen. Te voelen ‘hoe maak ik contact’, ‘wat is de grens kunstenaars-mezelf’ en moet daar een grens zijn? Boeiend hoe je met een heel persoonlijk thema, mensen kan raken. Voor mij was wat we gisteren deden, iets dat raakt aan de essentie van kunst (hoe ik kunst wil beleven). Namelijk dat je het naar buiten brengt, uit het museum of de theaterzaal, maar tegelijk wel de verbinding daarmee houdt. Je brengt het kunstwerk in de publieke ruimte, en je maakt je publiek co-creator, je verbindt mensen met zichzelf, het kunstwerk/project en met anderen (deelnemers /toeschouwers).
Dat je op die manier verbinding en verwonding kan oproepen, is mooi. En wie weet wat dat dan verder met die mensen kan doen, die je hiermee geraakt hebt. Ik neem het mee in mijn eigen artistieke zoektocht!
Alvast bedankt en met hartelijke groeten,
Ine Ubben
