Op zondag 12 juni nam het Platform de lift naar het dak van Las Palmas in Rotterdam-Zuid. Op verzoek van de Rotterdamse Dakendagen namen we de tijd om na te denken over de vraag hoe een bijdrage van Platform-Scenografie aan de editie van volgend jaar eruit zou kunnen zien. Aan gesprekstof geen gebrek.
Misschien is dat wat een dak en het uitzicht vanaf een dak doet, maar onze gedachten waaiden alle kanten uit. Van wie is het dak? Is het dak openbare ruimte of privéruimte? We ontdekten dat het in beleid vaak nog ongedefinieerd is wie het dak toebehoort. Dat biedt ruimte. Letterlijk. Wie eigent zich het dak toe? Wie ontgint het dak? En hoe voorkom je dat het dak de zoveelste nieuwe hippe plek wordt. En moet het dak een podium voor iets anders zijn – een moestuin, een park, een bar – of mag het ‘gewoon’ een dak zijn. Hoe zorg je ervoor dat ruimtes die nog niet ‘gescript’ zijn, open ruimtes blijven?
Het dak als triple A-locatie. De rijkeluispositie. De plek voor een helikopterplatform. Op afstand van het gepeupel. Ver weg van het gedoe, de onhandigheid en het ongemak van de ander moeten ontmoeten. Het tegenovergestelde van de straat.
Wat doet het dak? Het dak biedt uitzicht. Vanaf een dak zie je geen individuen, maar structuren. De stad dient zich op een andere manier aan. Overzichtelijker. Dat nodigt uit tot nadenken over de stad, waar je op een dak wel deel van uitmaakt, maar toch ook weer niet. Als je lang genoeg op een dak blijft, gaat het niet meer om het uitzicht.
Op een dak blijven de geluiden op een vreemde manier op afstand. Zijn er wel, maar storen niet. Op het dak voel je je losser. Ontspannen. Alles waait voorbij. Relativering. Tenzij je wil springen, natuurlijk.
Het dak als het strand van de stad. Niets tussen jou en de zon, de regen, de wind. We fantaseren over een scenografie van mist. Over een soundscape speciaal voor het dak gemaakt. Het geluid als uitzicht. Of maken we van het dak toch een plek voor ontmoeting. Een plek waar je kunt fantaseren en nadenken over de stad? Willen wij volgend jaar het dak gebruiken als een stage of als een auditorium?
Eenmaal terug beneden die rare gewaarwording dat je daar ergens boven stond, maar dat die plek nu ineens heel anders lijkt. Een groter bewustzijn van hoe je zelf op de straat loopt en hoe klein we eigenlijk zijn.
Het dak heeft ons denken en onze zintuigen duidelijk in beweging gezet. Hoe is nog niet duidelijk, maar dat we volgend jaar op een dak te vinden zijn, is zeker.
Zin om mee te denken, praten en ontwikkelen? Laat het ons weten!